w niedzielę 22 czerwca w Belgii odbyła się kolejna eliminacja do Mistrzostw Świata UWCT

Start  Gran Fodo 152 km miał miejsce w  Andenne - Place des Tilleuls i dalej przez  Côte de Bellaire, Côte d’Anton, Côte de Thon (Trou Perdu), Triple Mur de Monty, Côte de Durnal, Charreau de Lisogne, Côte de Foy Notre Dame, Côte de Sovet, Côte de Sorinne-la-longue, Côte de Faulx-les-Tombes, Côte de Faulx-les-Tombes, Rue Bouchat, Côte de Coutisse - Andenne > Meta

Krótsze dystanse prowadziły po tych samych drogach z wyłączeniem pewnych odcinków . Trasa  116 km > Andenne - Place des Tilleuls, Côte de Bellaire, Côte d’Anton, Côte de Thon (Trou Perdu), Triple Mur de Monty, Côte de Durnal, Côte de Sorinne-la-longue, Côte de Faulx-les-Tombes, rue Bouchat, Côte de Coutisse - Andenne > Meta . Ten dystans też nie należał do łatwych . Suma przewyższeń wynosiła 1782 m ,a różnica wysokości 228.

Dystans 76 km prowadził również z  Andenne - Place des Tilleuls przez Côte d’Anton, Côte de Thon (Trou Perdu), Côte de Maizeret, Triple Mur de Monty, Côte de Faulx-les-Tombes, rue Bouchat, Côte de Coutisse i do Andenne na linie mety. Całkowity wznios też nie był taki mały i wynosił 1047 m, i pokonać taką ilość metrów pod górę to też trzeba się neźle napocić.

Gran Fondo 152 km wygrał Kristof Houben . Przejechał trasę w czasie 4:07:00 z przeciętną prędkością 36.921 km/h .

Eddy Merckx (ur. 17 czerwca 1945 w Meensel-Kiezegem) – belgijski kolarz szosowy, torowy i przełajowy, czterokrotny medalista szosowych mistrzostw świata.

W trakcie trwającej od 1965 do 1977 roku kariery był nazywany „Kanibalem” z powodu jego „głodu” zwyciężania i „pożerania” innych kolarzy. Jako jedyny kolarz w historii wygrał w jednym roku trzy główne klasyfikacje (generalną, punktową – tzw. sprinterską – oraz górską) wyścigu Tour de France 1969. Uznawany za jednego z „kolarzy wszech czasów”, potrafił wygrywać w każdego rodzaju wyścigach – od jednodniowych klasyków, poprzez jazdę indywidualną na czas po wieloetapowe „toury”. Dobrze czuł się na stromych, długich podjazdach, jak i na prostych rozstrzygających sprintach. Łącznie odniósł 525 zwycięstw w 1800 wyścigach. Dodatkowo odniósł 98 zwycięstw na torze i 2 w wyścigach przełajowych.

Do momentu zakończenia swojej kariery wygrał więcej wyścigów niż jakikolwiek inny zawodnik w dotychczasowej historii kolarstwa. Nigdy nie umawiał się z innymi kolarzami i zawsze chciał rozstrzygnąć każdy wyścig na swoją korzyść. Merckx sam powiedział kiedyś:

Zawsze odczuwałem i nadal odczuwam specyficzną rozkosz w byciu najlepszym. Dlatego właśnie akceptuję to, a nawet jestem dumny z tego, że dali mi przydomek „Kanibal”.

Imponujące są zwłaszcza statystyki dotyczące jego udziału w Tour de France. Nosił koszulkę lidera w sumie przez 110 dni i wygrał łącznie 34 etapy. Oba wyniki są do dziś niepobitymi rekordami.

W przeciwieństwie do innych zwycięzców Touru, Merckx wygrywał także w wielu innych wyścigach. Pięciokrotnie zwyciężył w Giro d'Italia (rekord, razem z Fausto Coppi i Alfredo Binda). W 1973 roku wygrał także Vuelta a Espana, dzięki czemu należy do elitarnej grupki pięciu kolarzy, którym udało się wygrać w trzech wielkich wyścigach wieloetapowych. Poza tym, jeden raz wygrał też w innym wyścigu wielodniowym – Tour de Suisse. Zdobył ponadto 3 tytuły zawodowego Mistrza Świata, co również stanowi rekord (razem z Alfredo Binda, Rikiem van Steenbergenem i Oscarem Freire). Duże wrażenie robi także jego lista zwycięstw w największych klasykach, tzw. „Pomnikach kolarstwa”, które to wygrał wszystkie i to po kilka razy. Jak dotąd wyczyn ten powtórzyli tylko: Rik van Looy i Roger De Vlaeminck:

7 × Mediolan-San Remo (rekord)
2 × Tour des Flanders
3 × Paryż-Roubaix
5 × Liege-Bastogne-Liege (rekord)
2 × Giro di Lombardia

Ponadto z powodzeniem występował także w zimowych wyścigach halowych (tzw. wyścigach sześciodniowych, „sześciodniówkach”), w których wygrywał łącznie 17 razy. W 1972 zdobył także rekord w jeździe godzinnej w Meksyku. Na tradycyjnym rowerze torowym, osiągnął wynik 49,431 km w 60 minut. Ten rekord był niepobity przez blisko 30 lat.
Najważniejsze osiągnięcia (poza klasykami)

mistrz świata w kolarstwie szosowym – 4 razy (raz jako amator)
wygrane w Tour de France – 5 razy, w latach 1969-1972 i 1974
wygrane w Giro d'Italia – 5 razy, w latach 1968-1974
wygrane w Tour de France i Giro d’Italia oraz mistrzostwo świata w jednym sezonie – w 1974
jedna wygrana w Vuelta a España – w 1973
jedna wygrana w Tour de Suisse – w 1974
wygrane w Paryż-Nicea – 3 razy, w latach 1969-1971
rekord świata w jeździe godzinnej – 49,431 km – w 1972
ogółem 525 zwycięstw w 1800 wyścigach

Dziś, Eddy Merckx swoim nazwiskiem firmuje markę rowerów szosowych. Był w latach 90 trenerem belgijskiej kolarskiej drużyny narodowej, jest członkiem Belgijskiego Komitetu Olimpijskiego. Ponadto bierze udział w wielu wyścigach w roli organizatora lub komentatora. Kolarstwo uprawia wyłącznie amatorsko i rekreacyjnie.

  Eddy Mercks ze swoim rowerem.

           Fabryka rowerów MERCKS w Meise                       Rower Eddy Mercks'a na stacji brukselskiego metra

Pozdrawiamy kolarski świat